Laktacyjnie - tylko dla matek karmiących:)

Zebrałam się do napisania tego postu - wreszcie.. Jakiś ponad miesiąc temu obserwowaliśmy u małego napady płaczu, złości, wkurzenia maxymalnego - o różnych porach dnia. Pierwsza stwierdzenie każdego: może głodny..? Więc mały do cyca - odpycha, nie chce ewidentnie, okłada piąstkami małymi.. Więc chyba niegłodny jednak..? Sytuacje takie stały się jednak strasznie męczące, byliśmy przekonani, że to nie kolki, nie ból ucha (wizyta u lekarza), wiec co jest!?

Jechaliśmy w pewną sobotę do babci na wieś. Rozmroziłam 100ml mleka i wzięłam na drogę. Po zapodaniu mu flachy - wydoił z takim impetem, że nie mogłam w to uwierzyć! Teściówka na to: ale był głodny strasznie..

I wtedy zaczęło do mnie docierać - to, co tak naprawdę gdzieś tam mi się kołatało, ale nie chciałam tych myśli do siebie dopuścić: mały nie najada się moim mlekiem:(

Skonsultowałam się z psiapsiułeczkami, dwie z nich miały podobne sytuacje: dziecko budzące się w nocy z rączką w buzi imitujące ssanie, płaczliwość, brak humoru (...). Zadzwoniłam do pielęgniarki laktacyjnej, wiadomo: poradziła zakup mleka modyfikowanego i próbę dokarmienia..

Przeryczałam pół dnia, w aptece w kolejce stałam z pandami wokół oczu..

Rozrobiłam, nakarmiłam, dziecko zachwycone, uśmiechnięte (..), a ja szczęśliwa, że ono szczęśliwe, a jednocześnie załamana:( Od początku tak bardzo chciałam karmić piersią, tak strasznie mi na tym zależało.. A koleżanki, które zaczęły dokarmiać traciły w krótkim czasie pokarm, czy też z wygody odstawiały od cycka.

Dla mnie było to osobistą porażką..

Postanowiłam się nie poddać, za żadną cenę!

Zaczęłam pić więcej wody, herbatki laktacyjne, jeść jeszcze więcej wartościowych rzeczy, częściej przystawiać (...) Laktacyjna pielęgniarka podsunęła myśl - najpierw podsunąć butelkę - żeby zaciągnął, a potem szybką wyjąć i zamienić z cyckiem. Na początku przez jakiś czas działało, ale niestety po jakimś czasie przestało i buziak zupełnie przestał być zainteresowany ciągnięciem cyckowym, jedynie butelka była w stanie zaspokoić potrzebę szybkiego najedzenia się..

Ale i na to znalazłam sposób - przyczajam się kiedy przysypia (lub śpi zupełnie) i wtedy go przystawiam, a przez sen ciągnie normalnie, bez awantur, wymachiwania rączkami i złości..

W momencie kiedy jest ożywiony w ciągu dnia i staje się głodny nadal walczymy (razem z teściówką, bo rozumie, jakie to dla mnie ważne) zapychając go przez kilka pierwszych sekund butelką, a następnie podmianka z cyckiem - z różnym skutkiem..

Każde karmienie jest dla mnie męczarnią, wszystko kręci się wokół karmienia małego, muszę dokładnie obserwowac jego zachowania, zastanawiac się ile mógł zjeść rano zanim poszliśmy na spacer, i kiedy może zacząć być głodny, czy zdążę wrócić do domu żeby go przystawić, czy będę musiała podac butelkę..?

Tragedii nie ma, bo producent mleka modyf. zaleca 6 razy na dobę po 120 ml, dla porównania ja w ciągu dnia podaję dodatkowo modyżeby dziecko było najedzone..

Jeśli przeczytałabym taki wywód jakiś czas temu, kiedy z dziećmi nie miałam zbyt wiele wspólnego, to nie zrozumiałabym istoty.. Pomyślałabym: laska, w czym problem?! Po co wiązać się do domu i na siłę męczyć małego tym cycem skoro ewidentnie nie chce??!!

Nie rozumiałabym..

Ba, mój J nie rozumie, ale schodzi mi z drogi, kiedy widzi moje rozdrażnienie podczas kolejnej z wielu nieudanych prób przystawienia..

Powiedział wczoraj: podziwiam cię, serio, nie wiem czy na 100 dojarek znalazłaby się choć jedna walcząca tak mocno jak ty:), a ja wiem że takich zaciekłych matek jest wiele i wszystkim im życzę wsłuchania się we własne serce, potrzeby dziecka i morza wytrwałości..